De gestalttherapeut in zijn spiegel

'De ervaring komt eerst. Ze gebeurt op de grens van mezelf en mijn omgeving. Ze is tegelijk ervaring van de wereld en van mezelf in die wereld.'

Gestalttherapie is voor Georges Lambrechts een jarenlange leerschool geweest. Hij leerde voortdurend van zijn trainers, supervisors, collega's en cliënten, maar ook door lectuur en zelfstudie. Deskundigheid verwerft een therapeut maar door te leren van zijn fouten. Fouten – waar we zo bang van zijn – heeft hij leren zien als een bron van creativiteit.

Na zijn theoretische standaardwerk De gestalttherapie tussen toen en straks wilde hij zijn veelvuldige ervaringen niet verloren laten gaan. Daarom keek hij in de spiegel: die van zichzelf en die van zijn cliënten. Hij tekende gebeurtenissen, herinneringen en ervaringen op, die in de vorm van korte verhalen zijn leven hier en nu 'betekenen'. Samen geven ze zijn zoektocht weer om wisselende, soms pijnlijke belevingen zin te geven in het licht van een groter geheel.

In een verhaal vroeg een jongen aan een oude man: 'Wat is dat, eerbied?'
'Dat is als je het gezicht van de dingen ziet', zei de oude man, 'en ook dat van de mensen.'