Diagnose: schizofrenie

Ongeveer 1 op elke 100 Nederlanders treft het noodlot van schizofrenie. Schizofrenie is een psychiatrisch syndroom dat chronisch van karakter is. Hevige angsten, soms met wanen of hallucinaties, bepalen het leven van de getroffenen, zij het dat ál te heftige emoties veelal worden afgedempt met zware medicijnen. Schizofrenen (en hun omgeving) hebben een verstoord leven: altijd het gevaar van een psychose, altijd de noodzaak van (pieken en dalen afvlakkende) medicijnen, nooit méér dan een gehandicapt sociaal leven.

De aandoening is slecht bespreekbaar: de geneeskunde is soms traag of vaag in de diagnostiek, de getroffen patiënten en hun omgeving hebben vaak veel tijd nodig voor verwerking en zijn nogal eens terughoudend met informatie 'naar buiten', de meer perifere omgeving van patiënten heeft vaak nog een reflex van vermijding als het om chronische psychiatrische aandoeningen gaat. Allemaal geen bevorderlijke factoren voor isolement doorbrekende activiteiten.

Het is in dit licht heel belangrijk dat er eindelijk een betrokken auteur is opgestaan die de problematiek 'van binnenuit' beschrijft. Middels 16 interviews, waarvan 15 met familieleden en één met een klinisch psycholoog, wordt in dit boek heel erg duidelijk hoe ouders, kinderen, partner, broer of zus leven met de ziekte van een geliefd persoon.

"Het gaat nog steeds niet goed met hem, ondanks alle medicijnen. Laatst zei hij dat er demonen via de televisie bij hem in zijn lichaam gekomen waren en hij moest toen zijn huis in brand steken. Hij weet gelukkig zelf dat het niet klopt. Hij gaat naar de dagopvang en daar heeft hij ook een slaapplek als hij zich thuis niet veilig voelt."

"De zorg om Lizet beheerst mijn hele leven. Ik heb Merel nodig en zij mij en dat is om te overleven met Lizet. Ik denk nooit meer aan die twee jaar dat Lizet me zo'n pijn heeft gedaan. Ik kon daar toen niets mee, gaf me zelf de schuld en ook Merel verweet me toen vaak dat ik bepaalde dingen niet goed deed. Die periode stop ik weg, nu wil ik zoveel mogelijk voor Lizet betekenen. Dat is mijn drive. Ik kan er met vrienden over praten, maar op een gegeven moment zeg ik: “schluss” en dan weten ze dat het genoeg is en gaan we over op andere dingen."

"Het blijft een verschrikkelijke pijnplek in ons leven. We hebben drie dochters en ik bekeek ze ooit als gelijk, maar dat is niet meer. Zij is wel de oudste dochter gebleven, maar in zelfstandigheid en volwassenheid is het niet meer de oudste dochter. Het blijft altijd een zorgendochter, al is ze is nu zesendertig. Maar ik zie ook een vrouw die redelijk goed kan functioneren in deze maatschappij!"