Oplossingsgerichte intervisie

Intervisie is gericht om bepaald gedrag of een probleemgeval te analyseren in een groep van dezelfde professionals. Het is een methode om te leren hoe andere professionals met dat gedrag of geval omgaan. Het is een veelgebruikte leermethode in de wereld van bijvoorbeeld sociale hulpverleners, mediators. psychologen en dergelijken. Binnen de wereld van de intervisie bestaan er vele methoden en technieken, alsook diverse theoretische stromingen. Een van de methoden is het zogeheten `reflecting team -intervisiemode!`. dat in dit boek centraal staat. Daarbij wordt het proces van intervisie zelf onder de loep genomen. Deze vorm van intervisie beoogt bij te dragen aan een wijze van werken van de professionals die als `oplossingsgericht` kan worden bestempeld. Het boek dat een beetje `zweverig` karakter heeft en veel onnodig vaag socio-jargon bevat, gaat bijvoorbeeld in op de communicatie binnen de intervisie en op reflectie. Met tal van schema`s, lijstjes en dergelijke is het bedoeld voor iedereen die met intervisie te maken heeft. De auteur is onder meer werkzaam als gedragswetenschapper en docent.

Recensent: Mr. P.C. van Schelven

Soms  is een idee zo eenvoudig dat je je af kunt vragen of het wel nodig is om er een boek over te schrijven. Het combineren van een oplossingsgerichte benadering met technieken van reflectie om als team professioneler te opereren klinkt als een open deur in een managementblad. Toch is het Levi van Dam goed gelukt hier een boeiend boek over te schrijven. Dat komt mijns inziens door de vraag  die hij zich al tijdens zijn SPH-studie stelde: ‘Hoe kan het zijn dat alle ontwikkeling bevorderende beloften van intervisie goeroes niet leidt tot enthousiasme bij studenten en werknemers?’

Een van de redenen is dat intervisie nog altijd vanuit het probleem redeneert waardoor professionals vaak de indruk krijgen dat ze van de regen in de drup  belanden. Concrete oplossingen voor professionele dilemma’s lijken verder weg dan ooit. Een ander probleem is het  gevoel dat er in het team geen gemeenschappelijke basis van denken-voelen-handelen ontstaat. Van Dam gebruikt hiervoor het reflecting team model van de Noorse psychiater Anderson. Stapsgewijs wordt het proces uitgewerkt waarin collega’s elkaar bevragen om tot  beschrijvingen en zienswijzen te komen die de inbrenger nog niet heeft  gezien of kunnen zien. Om niet in vrijblijvendheid te verzanden staat het boek vol met  dwingende spelregels rond de communicatie en dwingende stappen om ook werkelijk tot concrete, haalbare doelen te komen. Het gevaar blijft dat professionals hiermee in een dwingend keurslijf gedrukt worden waardoor alle lol van het spel  om tot professionele kwaliteit te komen verloren gaat. Maar met deze opmerking doe ik het boek zeker tekort. Van Dam is met de uitwerking van dit boek al lang bezig. Hij schreef zijn afstudeerscriptie in Amsterdam over het onderwerp en inmiddels is dit boek al een tweede versie over het werken met het reflecting team-intervisiemodel.  Met name het oplossingsgerichte werken komt daardoor nog sterker onder het voetlicht. Ik denk dat met name dit aspect tot meer enthousiasme in het werkgebied gaat  leiden. Het klinkt wat tegenstrijdig maar de manier waarop van Dam zijn ’vraaggerichte wijze om in een team tot oplossingen’ te komen uitwerkt is inspirerend.  Uit vele voorbeelden blijkt dat aan elke mooie oplossing een goede vraag  vooraf is gegaan. Verder is het natuurlijk een prima idee om de praktische effectiviteit van deze methode aan degelijk onderzoek te onderwerpen. Juist  daar schuilt vaak de achilleshiel van vele intervisiemodellen die blijven hangen in goede bedoelingen doordat ze de wetenschappelijke analyse ontwijken.

En voor Levi van Dam ligt daarmee een derde versie van zijn idee in het verschiet: een wijze van oplossingsgerichte intervisie die zijn waarde in het maatschappelijke domein heeft bewezen!
 
Deze recensie is geschreven door Huib Giltay Veth.